Ten film to wrażliwy brutal. Szybko go nie zapomnicie
Lubię przemocowego Michela Franco. Kiedy jest brutalny i bez ogródek pokazuje dewastację ludzkiego ciała. Za tym drugim Franco przepadam nieco mniej. A to właśnie swoją wrażliwszą i czulszą stronę pokazuje w "Pamięci". Być może to nawet najdelikatniejszy z jego dotychczasowych filmów.
Nie, żeby "Pamięć" mocnym filmem nie była. Potrafi uderzyć widza prosto w trzewia, kiedy ślimaczym tempem wyciąga na wierzch kolejne traumy swoich bohaterów. Sylvię poznajemy na spotkaniu AA. Jest trzeźwa już od 13 lat. Samotnie wychowuje nastoletnią córkę w przytulnym mieszkanku położonym w niekoniecznie zamożnej dzielnicy. Saul dosiada się do niej na zjeździe absolwentów liceum, podąża za nią do domu. Spędza nawet noc pod jej oknami, podczas gdy ona drży ze strachu. Jego twarz wydaje jej się znajoma, ale on zupełnie nie wie, dlaczego ją śledził.
Sylvia i Saul są dwiema stronami ten samej monety. Pamięć ich boli na różne sposoby. Ona chce zapomnieć, on pragnie pamiętać, ale nie może. Ma demencję. Michel Franco opowiada w ten sposób o zakopanej w umyśle traumie i terminalnej chorobie. Wchodzi na tereny, po których kino nie lubi się poruszać, a jeśli już to robi to zazwyczaj z subtelnością gatunkowego czołgu. Nawet unikający większości pułapek "Ojciec" nie uchronił się przecież od melodramatycznych klisz. "Pamięć" nie ma nic z jego finezji, bo reżyser nie zabiera nas na wycieczkę po meandrach zwichrowanej chorobą psychiki. Stawia na twardy realizm. Podgląda swoich bohaterów, jak próbują sobie radzić w codziennym życiu, odnajdują się i gubią na nowo. Podchodzi do podejmowanych tematów z taką ostrożnością i wrażliwością, że unika wszystkich czekających na niego min.
O poprzednim filmie Michela Franco poczytasz na Spider's Web: „Sundown” to film, który ogląda się jak na szpilkach. Tim Roth w głównej roli rządzi
Pamięć - recenzja filmu
"Pamięć" to taki film, w którym nic się nie dzieje, żeby kolejne wyznania bohaterów uderzały z tym większą mocą. On usypia czujność widzów, aby w najmniej spodziewanych momentach wytrącić nas ze strefy komfortu. Wszystkie swoje szepty kumuluje w coraz głośniejsze krzyki. Franco opowiada na niskich tonach, z empatią, ale też reporterskim obiektywizmem. Lubi nas w ten sposób zwodzić na manowce. Potrafi szybko, wręcz mimochodem rozładować napięcie, aby zredefiniować całą opowieść na nowo, zmierzając w niespodziewane kierunki.
Nie jest to film łatwy. Okazuje się sporym dla widzów wyzwaniem, bo bawi się z nami w kotka i myszkę. Franco co chwilę podważa wiarygodność swojej bohaterki. "Kłamiesz, jesteś urodzoną kłamczuchą" - zarzuca Sylvii matka. Siostra po krótkim śledztwie tłumaczy jej natomiast, że rzucała bezpodstawnymi oskarżeniami. To w końcu opowieść o tym, jak zwodnicza bywa pamięć, jak potrafi nas oszukać, zawieść i sprawić ból. To ona staje się tu agresorem, wyrządzającym ludziom krzywdę. Jak to już u reżysera bywa, mamy przez to do czynienia z opowieścią bardzo cielesną.
Znana z ról nowoczesnych, silnych kobiet Jessica Chastain jest tu krucha i delikatna. Ze strachem regularnie uzbraja alarm w mieszkaniu. Wije się przerażona i krzyczy w chwilach bezsilności. Odżywa tylko w towarzystwie Saula, który w wykonaniu Petera Sarsgaarda również staje się człowiekiem przetyranym przez życie. Ciągle przejętym i zawstydzonym swoją dolegliwością. Nawet w jego uśmiechach kryje się ból i żal. Obie kreacje są w równym stopniu przejmujące, wydobywające psychologiczną prawdę o bohaterach i ich wzajemnych relacjach.
"Pamięć" to wstrząsający portret ludzi pogubionych w samych sobie. Jest to film prowokacyjny i odważny w charakterystycznym dla Franco stylu. On gardzi prostymi rozwiązaniami, przez co pląta się w kolejnych niejednoznacznościach. Reżyser traktuje swoich bohaterów brutalnie, ale spogląda na nich z empatią. I właśnie przez to produkcja złotymi zgłoskami zapisuje się w pamięci widza.
"Pamięć" już w kinach.
